W niedzielę Maja uroczyście przysięgała, a znam ją i wiem, że każde słowo przysięgi, które wypowiedziała traktuje poważnie.
On my honour I promise that I will do my best,
to do my duty to God*,
to serve my community**,
to help other people and
to live by the Cub Scout Law.
Fabian’s First Birthday party went smoothly. Even nanny came from far away. Nanny did a lovely birthday cake, she hugged – and the most important – she just was there with special birthday boy! Family friends were there too, as well lots of gifts, candies and plenty of fun.
Reportage from this day went well so Fabian always can see his First Birthday on pictures!
Check this out and enjoy !
Pierwsze Urodzinki Fabiana przebiegały bez zakłóceń. Przyjechała Babcia z daleka, Babcia zrobiła pyszny tort, utuliła – i najważniejsze – po prostu była! Byli też przyjaciele domu, masa prezentów, cukierków i dobrej zabawy. Reportaż mam nadzieję udany, a Fabian już zawsze będzie mógł zobaczyć swoje pierwsze Urodziny. Miłego oglądania!
Styczniowy, szybki spacer z propagatorką zdrowego stylu życia. Spacer nie przebiegał bez zakłóceń. Athlone zamiast zasypane śniegiem, zalane w wielu miejscach. Poziom wód bardzo wysoki. Niektóre boczne dróżki zalane, więc zanim jeszcze dojechaliśmy w umówione miejsce musieliśmy zawracać, bo właśnie na takie trafiliśmy. W końcu dotarliśmy i cieszyliśmy się rześkim powietrzem i słońcem tego dnia. Święta już zakończone, Nowy Rok, nowe postanowienia, nowa zdrowa dieta, regularny trening. Rozmowa była wokół tych tematów. Na koniec jeszcze raz spojrzałam na tyłek Ew i tym bardziej jestem zmotywowana!
Pozwoliłam sobie na świąteczne ucztowanie bez ograniczeń. W zeszłym roku też sobie pozwoliłam, i w zeszłym, ale jednak jeszcze jakby trochę się ograniczałam. Teraz już przed świętami powiedziałam p..pewne słowo na p (i z anielskiego na f) się zaczynające i brzydkie, tym bardziej brzydkie, że tak blisko świąt wypowiadane i w ogóle…kobieta tak nie powinna mówić przecie! No więc zapowiedziałam sobie i wkoło, że jem co chcę i ile chcę a nawet więcej. Przecież zawsze można schudnąć… Przecież zawsze lubię, jak Scarlett O’hara mówi „Pomyślę o tym jutro”
Nadal zdjęcia ze światełkami i choinką w tle. Będę wklejała świąteczne zdjęcia dopóty dopóki skutków świąt się nie pozbędę (czyt. nie schudnę do wagi sprzed świąt) Żartowałam 😉 Tym bardziej, że o wagę sprzed świąt 2012 mi chodzi. 
Kolejne Święta myślę, jak przeżyć nieco inaczej. Uciec od wszech panującej „Last Christmas”, zakupów i braku przeżywania duchowego. Uciec od nadawanego w k a ż d e Święta Kewina, który sam jest w domu. Z Kewinem poradziliśmy sobie w tym roku, odłączyliśmy się od telewizora na początku listopada. Trochę pomogło. Dzięki temu też, nie widziałam reklamy napoju znanego na całym świecie, świątecznej wersji tej reklamy oczywiście, w której owy napój obowiązkowo stoi na wigilijnym, świątecznym stole. Cudownie wyglądają te 2 litrowe plastikowe butle na stole 😉 A co tam kompot z suszu, czy „Jezuś malusieńki”. Komercyjny świat dyktuje co i jak robić. Zamiast tradycyjnego kompotu – najpodlejszy w składzie napój, zamiast pięknych polskich kolęd – George Michael. Ulegamy wszyscy medialnej nagonce. Trudno od tego uciec jakbyś silny nie był i świadomy, ale bycie świadomym pomaga zatrzymać się na chwilę. Czasem chwila wystarczy, by coś zmienić. Na początek plastikowe butle z wmawianym nam niezbędnym napojem, można pod stół włożyć. Od razu wystrój się poprawi, a jeszcze przestaną zasłaniać biesiadnika.
Niżej trochę świątecznych zdjęć. Możliwe, że będzie więcej wkrótce w ramach zaplanowanego sprzątania dysku. Pozdrawiam serdecznie!
Rok temu – Wigilia. Słońce w zenicie, a moje dzieci zwarte i gotowe czekają na pierwszą gwiazdkę. Cały czas przy choince się kręcą. Pod choinką prezenty. Już wiedzą, że na pewno coś dostaną wieczorem, ale nie wiedzą jeszcze co. Pukają w pakunki, podnoszą, wąchają, oceniają na podstawie wagi, odgłosu. Zabawa do wieczora. Do pierwszej gwiazdki.
Bardzo lubię winows shopping. Widziałam wiele razy arcyciekawe wystawy skepowe. Boże Narodzenie szczególnie sprzyja tej sztuce dekoracji. Chciałabym dziś oglądać wystawy w Lafayette, Harrods, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Zatem wystawy w Athlone. 
Choinko piękna jak las,
Choinko zostań wśród nas! 😉
…wszystko zdarzyć się może, ale od początku. W zabobony nie wierzę, przesądy i inne gusła. Przynajmniej tak zawsze mówię głośno. Nie wierzę! Jednak jak ma być trzynasty i wypada w piątek przypomina mi się moja 6 klasa podstawówki. Był właśnie piątek trzynastego i na matematyce okazało się, że nie mam ekierki, nie miałam też cyrkla tego dnia, a to geometria była. Pani od matematyki nie wytrzymała i wstawiła mi dwóję. Następnie zawołała mnie do tablicy i miałam zadanie zrobić. Zadania nie chciałam zrobić, bo już dostałam dwóję przed chwilą. Pani znów nie wytrzymała i postawiła mi drugą dwóję. Co było dalej dokładnie nie pamiętam, ale później dostałam jeszcze do dzienniczka uwagę i wezwanie do szkoły dla mojej mamy. Wydaje mi się, że trochę napyskowałam wtedy. Mama w szkole była, nauczycielka zastanawiała się co się ze mną stało, z kim na głowy się zamieniłam (to było jej powiedzonko ulubione i używała zawsze jak dobry uczeń dostawał słabszą ocenę) Co się stało? Co się stało? Mama wiedziała co się stało – cycki jej rosną – to się stało! Później już często słyszałam, że przez te cycki, co mi rosną jestem bardzo pyskata i zbuntowana. Od tamtego czasu piątek trzynastego mam jakoś z tyłu głowy. Dziś piątek trzynastego pechowy czy nie? Zgubiłam portfel przed sklepem komputerowym ( chłopakom ze sklepu bardzo dziękuję za pomoc, udostępnienie nagrań z kamery ) Kiedy się zorientowałam, że go nie mam, nie mogłam wrócić do sklepu, bo Leona odbierałam ze szkoły. Odebrałam Leona. Leon idzie z prezentem od Mikołaja, bo dziś w szkole mieli wycieczkę i Mikołaja i takie tam. Niesie ten pakunek, worek taki i nagle rękę do góry z tym workiem i łup mi w twarz. A w worku były drewniane puzle w drewnianym pudełku. Oj bolało. Pojechaliśmy do sklepu, portfela nie ma, ale na nagraniu z kamery widać jak mi wypada na ulicę, gdy wsiadam do samochodu. I leży sobie. Leży, leży, oglądamy sobie ten filmik, nikt go nie chce podnieść, a już muszę jechać, bo Majkę teraz trzeba ze szkoły odebrać. No, w końcu ktoś go podniósł…i poszedł z moim portfelem. Prawo jazdy, dowód, gotówka i karty męża, bo akurat miał dobry humor i mi je udostępnił 😉 Jeszcze talony świąteczne do Dunnsa 
Oj nie będzie Świąt, nie będzie prezentów, a na pewno już ja nic nie dostanę. Podły miałam humor. Zdążyłam odebrać Majkę ze szkoły, wróciliśmy do domu. I oto Leon podaje mi z radością liścik ze skrzynki. Podawanie poczty to jego pasja, zawsze pierwszy jest przy drzwiach i ma ambicję,by każdy list przeszedł przez jego ręce. I tym razem mi Leon podał najmilszy liścik od dawna. Znalazłem twój portfel, zadzwoń.John. Cieszyłam się jak dziecko. No i czy ten piątek trzynastego dziś jest pechowy czy szczęśliwy dla mnie? Na wszelki wypadek fajnie, że już się skończył 😉
Irlandia to czy Islandia???? Słońca nie widziałam już dawno. Ciemność od świtu. Trudno stwierdzić, kiedy świt, kiedy zmrok. Warstwa chmur nad Athlone, poza nimi nic! Przez te chmury mamy jak dziś, 15 C w środku grudnia. Ciepło i ciemno. Ta ciemność jest okropna. Szaro, buro i nijako. Wiedziałam, że do zdjęć z lata jeszcze wrócę, przynajmniej lato tego roku w Irlandii było.
Dopadł mnie okropny wirus na weekend. W piątek, w południe już było coś nie tak. Wieczorem w bibliotece usiadłam, i już ledwo wstałam. Znalazłam na szczęście telefon przy sobie, bo naprawdę się wystraszyłam, że do domu nie dotrę o własnych siłach. Dotarłam jednak, ale już taka słaba, dreszcze, gorączka, wstręt do jedzenia. Leżałam, pomagała mi miętowa herbata. W sobotę wstaję, wszystko minęło, gorączki nie ma, samopoczucie też ok. Wstałam, ale po kilku krokach okropne zmęczenie. Później jeszcze kilka razy próbowałam i to samo. Czyli sobota była nie taka zła, ale siedząca i tylko ta herbatka mi sprawiała przyjemność. W niedzielę wstałam i wszystko bardzo wspaniale – jestem głodna, nie zmęczona, wyzdrowiałam. Ale wirus był okropny, szczególnie w piątek wieczorem .
Koniec listopada oznacza wywiadówkę w Irlandii. W tym roku czekały nas aż dwie. Jedna z przewidywalnym przebiegiem, druga to wielka niewiadoma. Wielką niewiadomą z przymrużeniem oka zaprezentowała nam Maja. Opowiedziała jak to pani będzie pięknie mówiła i że u takich maluchów jak Leon pani zawsze mówi tylko same super słowa. Do pięknych, wręcz najpiękniejszych komplementów na wywiadówkach jesteśmy przyzwyczajeni. I mamy z tym pewien kłopot. Co roku od nauczycieli Mai słyszymy słowa piękne, tak piękne, że już skali nie ma, by piękniejsze być mogły, a na świadectwie okazuje się , że skala na lepszy wynik czasem jeszcze jest. A Gaeilge to już naprawdę ma duuużo miejsca na lepszy wynik. I w tym roku było tak samo. Maja jest super, ale my na wszelki wypadek traktujemy to jakby super nie była i pracujemy dalej. Tyle Maja. A teraz nasza druga wywiadówka i pierwsza Leonowa. Leon bardzo lubi się uczyć -słyszymy. A to dopiero zaskoczenie!!!!! W domu nie lubi, nie chce, nie będzie, nawet lekcje odrabia tylko co drugi dzień. Leon jest bardzo przyjacielski, pomocny i zabawia nieśmiałe dzieci w klasie. Prawie spadłam z krzesła. Z zaskoczenia. I prawie się uniosłam ze szczęścia. Jeszcze była spora dawka dobrych o Leonie słów, wyniki testów rewelacyjne, nasze zaskoczenie wielkie. Naprowadzaliśmy nauczycielkę, że może jednak nie jest tak dobrze, dostaliśmy więc więcej kartek z testami Leona. I jest bardzo dobrze. Jeszcze po głowie chodzą mi myśli, że może on od kolegi obok zgapiał 😉 ale póki co powinniśmy być dumni, w tym roku razy dwa. I JESTEŚMY!
Na zdjęciach dzieci kochające szkołę w sesji Back to School oraz pierwsze od góry, jedno z moich ulubionych,starszych zdjęć. Mai reakcja na ilustracje w książce była bezcenna.
Zaczyna się okres przedświąteczny…………na dobre. Dziś widziałam jak katalog z Argosa wertowała moja dwójka w poszukiwaniu inspiracji 😉 A przed chwilą mój uroczy Leon podchodzi do mnie.
-Mamo, mogę tobie coś powiedzieć???
-Mów.
-Ty jesteś kochaną królewną. Jesteś śliczna. Czy mógłbym dostać tableta od Mikołaja?
Na zdjęciach Leon zimową porą sprzed 2 lat jak nie był jeszcze taki „subtelny”.
Pewna październikowa niedziela, była niby ładna, a niby nie. Zaświeciło słońce i pojawiła się myśl, by jechać w góry. Jeszcze nie było do końca decyzji całej Rodziny a już słońce się schowało. Za chwilę, znów wyszło i znów podejmujemy decyzję. Podejmujemy, a tu zaczyna padać, jednocześnie świeci słońce. W słońcu chcemy chodzić, w deszczu nie chcemy, w słońcu z deszczem jeszcze nie wiemy, lenistwo niedzielne zwycięża. Zostajemy i się lenimy. I wtedy pojawia się propozycja. Masaż. Ale że ja czy, że mi? Ci! Ci! Oczywiście jestem zwarta i gotowa. Na każdy rodzaj masażu otwarta. Już leżę bez bluzeczki, rączki grzecznie wzdłuż ciała, czekam. Ale dziś jeszcze milej się zapowiada, widzę dłuższe przygotowania. Pachnie olejek herbaciany. Kilka kropel do świecy, zapach jeszcze mocniejszy. Dzieci nie słychać – zapuszczony film mają i oglądają. Nagle słyszę muzykę, taką jaką lubię. Jestem pod wrażeniem tych przygotowań. Czekam nadal już szczęśliwa, taka na wpół rozebrana i zasłuchana. Myślę sobie, jak fajnie, że Lechu pomyślał też o muzyce. Długo sobie jeszcze myślałam, czekając, ale to fajne były, pozytywne myśli. Jak to dobrze, że my jesteśmy tacy spójni co do muzyki choćby. Później był masaż, ani profesjonalny, ani erotyczny. Po prostu masaż, nazwałabym go – miłosny. Później się skończył, a ja dostałam takiej energii, że wpadłam do kuchni i umyłam naczynia, co w zlewie zalegały. Od nadmiaru szczęścia chyba, umyłam też ręcznie naczynia, które wsadziłam kilka godzin wcześniej do zmywarki. Otworzyłam ją teraz, wyciągałam brudne i myłam. I umyłam wszystko. I taka to była niedziela. A poniedziałek rano znów byłam na masażu, niestety tym razem nie byłam masowana. Robiłam zdjęcia. Ale od samego patrzenia było przyjemnie. Masaż jest wspaniały!
Na zdjęciach masuje Kristina Norinkeviciene. Macie ochotę na masaż, potrzebujecie masażu – szukajcie Kristiny na fb.
