Dziś bardzo krótki kurs fotografowania, zawarty w jednym zdaniu, ale warto je pamiętać. Najpiękniejsze zdjęcia powstają wtedy, gdy cień jest dłuższy od samego fotografa, który go rzuca. W fotografii krajobrazu to podstawa.
Cień
Odpowiedz
Archiwa kategorii: Photography course
Before And After – Post-Processing
A photographer in this day and age can’t get away from post-processing images. While the degree to which it is altered can and does create much controversy, It is a necessity if you ask me.
So, before and after shot.
Moim ideałem jest obróbka taka, by portretowana osoba wyglądała jak po dobrze wyspanej nocy, czy po spa, wizycie u kosmetyczki itp. Promienna cera, a nie plastikowa. Obróbkę, na widok której Twoje koleżanki wołają ” Wow, nie poznałam Cię! To Ty??????? Wyglądasz pięknie!” traktuję z przymrużeniem oka. Pamiętacie na pewno nie jedną okładkę kobiecych czasopism, kiedy zastanawialiście się kto właściwie na niej jest? Plastik Bombastik Fantastik i doklejany paznokieć 😉
O fotagrafowaniu V
O FOTOGRAFOWANIU – Cz.I, Cz.II, Cz.III, Cz.IV
W 2002 roku urodziła się Maja, nastąpił przełom, w świecie fotografii też. Tymczasem byłam bez aparatu, a zaczęłam odczuwać jego potrzebę. Byłam w nowej roli życiowej i nie opuszczałam mojej córeczki na chwilę. Nic nie istniało, tylko ona. Potrzebny był mi aparat i zdjęcia mojej Mai.
Wtedy Lechu zaproponował, by kupić aparat cyfrowy. A CO TO???????????? Nie chcę, nie lubię, jaka karta, jaka matryca, a gdzie jest klisza, nie zgadzam się, chce mieć kliszę, chcę wywoływać zdjęcia i wkładać do albumu, wklejać i podpisywać, brać album pod rękę i jechać z nim do Babci, wyciągać znienacka z wózeczka na placu zabaw i molestować wszystkich na około zdjęciami mojej córeczki! Chcę prawdziwe zdjęcia a nie jakieś cyfrowe.
Niemal wpadałam w panikę słysząc, że Lechu kupi aparat cyfrowy. Nikt nie miał takiego, nie czytałam o tym, dla mnie było za wcześnie nawet na czytanie o tej nowości i zdecydowanie za wcześnie na posiadanie. Lechu był innego zdania.
Przekonał mnie w końcu, gwarantując, że zdjęcia będę mogła wywoływać w tzw. labach i wklejać do woli w albumy. Co dalej z albumami to już wiedziałam. 😉 Przetarta ścieżka – po prostu wyciągamy i chwalimy się, chwalimy i jeszcze raz chwalimy jaka to córa nam rośnie.
Kupiliśmy piękny, srebrny, cyfrowy i cholernie drogi aparat Canona. Prawie nie było nas stać na niego, ale kupiliśmy. I się zaczęło. Fotografia cyfrowa…cdn
Nasze lepsze zdjęcia – Podpora dla modela
Niech dzisiejszy post będzie pierwszym odcinkiem cyklu poradnikowego o fotografii. Prośby, o to by zacząć taki temat, dostawałam już dawno od osób, które lubią zdjęcia bardziej niż przeciętny Kowalski. Dla nich więc piszę, ale nie tylko. Myślę o wszystkich, posiadaczach komórek w kieszeni – wiadomo, dziś każda komórka robi zdjęcia. Ba! Są to zdjęcia o dużej rozdzielczości, a robi się je przyciskając jeden guzik. Dzisiejszy temat jest dla każdego, kto przyciska guzik z zamiarem zrobienia zdjęcia. Dla przyciskających spust migawki 😉 posiadaczy aparatów z wymienną optyką, dzisiejszy post jest tak samo istotny.
Mam grupę zdjęć, które nazywam sobie „zza winkla”. Zauważyłam, że osoby wyjątkowo dobrze na nich wyglądają. Pisząc „zza winkla” mam na myśli, kiedy portretowana osoba jest oparta o ścianę, drzewo, kiedy ma obok siebie jakąś podporę, coś, za czym, w każdej chwili może się schować. Daje to jej poczucie bezpieczeństwa. Dlatego tak odważnie może spojrzeć w obiektyw (zdjęcie niżej). Jest jeszcze wiele sposobów by uzyskać tą swobodę od naszego modela. Trochę z przymrużeniem oka napiszę, że moja Majka trzymając blendę, puściła kiedyś bąka przy dziewczynie, której robiłam zdjęcia – miałam dużo czasu na doskonałe roześmiane zdjęcia, ale metoda ryzykowna, dlatego na początek skoncentrujcie się na tym, co napisałam wyżej 😀
O fotografowaniu IV
W 1998 wyjechałam z Wrocławia. Z bólem. Nie była to moja suwerenna decyzja. To raczej był zbieg różnych okoliczności, możliwości, decyzji i niepodjętych decyzji. Myślę, że wyjechałam, bo wyjechać chciał Lech. Zawsze powtarzał, że wrócimy w nasze rodzinne strony. I wróciliśmy. W Lubuskie.
Zdjęć nie robiłam nadal. Po pierwsze, miałam w głowie nasz ślub, przygotowania itd itp. Z perspektywy czasu śmieszą mnie te wielkie przygotowania do ślubu, ale wtedy było to ważne dla mnie. Po ślubie, moim największym hobby był dom, wystrój wnętrz, dekoracje, duperelki, zasłony i kafelki. To pochłaniało cały mój dostępny czas. Poza tym aparat (najgorsza z najgorszych chińska małpka) gdzieś się zapodział w czasie przeprowadzki. Przeprowadzaliśmy się z Wrocławia naszym pierwszym samochodem, fioletowym maluchem, który nabyliśmy po atrakcyjnej cenie we Wrocławiu w 1997 roku. Dlaczego cena była atrakcyjna, można się łatwo zorientować, kojarząc datę 1997 i Wrocław. Nie miałam więc aparatu, czasu na zdjęcia, ani potrzeby ich robienia…… aż tu URODZIŁA SIĘ MAJA!!!!! ♥ cdn….
Autoportret w Sewilli.
O fotografowaniu III
Na moich zdjęciach z podstawówki i szkoły średniej, nie było nic innego jak tylko człowiek. Robiłam zdjęcia w klasie, na przerwie, w internacie, siostrze jak sypała kwiatki, siostrze jak miała Komunię Świętą, kuzynostwu jak przyjechali nową syrenką na tle syrenki, kuzynostwu jak przyjechali nowym fiatem na tle fiata, na cmentarzu w każdą rocznicę śmierci Taty (wszyscy ustawiali się przy pomniku z białego marmuru i nie ważne, że to 5 rocznica śmierci była – zawsze byli smutni), na uroczystościach rodzinnych, na przedstawieniach szkolnych, w ubikacji szkolnej, gdzie popalały pierwsze papierosy koleżanki (ja nie paliłam, bo robiłam zdjęcia), robiłam zdjęcia mamie w czasie kłótni ze mną i siostrze z nową lalką, albo wtedy, gdy jej obcięłam włosy i mi nie wyszło.
Około 1988/89 roku pojawił się u mnie kolor!!!! Pochodził z NRD-owskiej kliszy ORWO. Jaki to był kolor wie każdy, kto cokolwiek fotografią się interesuje. Wszystko było zółto-zielono-brązowe, a niebieski, piękny, duży fiat wujka prosto z fabryki FSO, sfotografowany wyglądał na sraczkowaty.
W1992 roku skończyłam szkołę średnią, czasy robiły się coraz bardziej kolorowe -światowe i zachodnie – i w związku z tą nowoczesnością kupiłam najgorszy aparat jaki w życiu miałam – czarną, śmierdzącą tandetnym plastikiem, chińską małpkę. Zdałam maturę, wyjechałam do Wrocławia. Lechu podczas wakacji nad morzem, zostawił na ławce swojego Zenita – gdy wrócił po chwili nie było już Zenita.
We Wrocławiu byliśmy bardzo zajęci (również sobą), a zdjęcia z tamtego czasu to jedynie akty, które tak gdzieś schowałam, że sama ich znaleźć nie mogę. Dziś z chęcią zobaczyłabym „pięknych dwudziestoletnich” 😉 Coś tam jeszcze było w dniach większych imprez i wydarzeń, ale to tak na szybko, pstryk pstryk , trochę wakacji, trochę tego i owego.
Autoportret z Londynu.
O fotografowaniu II
Wyobraźcie sobie, że zapach pokrowca do mojej Smieny, dźwięk naciąganego spustu migawki, otwieranie pokrywy, by zmienić kliszę – wszystko to czuję dzisiaj, bardzo dobrze pamiętam. Może też tak macie? Czucie smaków, zapachów dzieciństwa. Mój Lechu ma swoje placki ziemniaczane, które jadł w dzieciństwie. Przestało mi zależeć, by zrobić choć trochę podobnie dobre. Nie mam szansy.
Wracam do tematu (jak w tytule) bo już się zapędziłam i o naszej podświadomości zaczęłam myśleć. Pewnie do niej wrócę nie raz. Lubię w niej pogrzebać.
Szkoła średnia zaczęła się w 1988 roku. To były czasy ostatnich długich kolejek za kawą dla mamy. W pierwszej klasie ostatni raz stałam w niewyobrażanie długiej kolejce. Mama, ciocia kupiły kawę, a dla dzieci po bananie. Później zaczęło być lepiej. Kawa zaczęła być widoczna w sklepie i zaczęła leżeć na półkach. Do czego zmierzam – otóż do tego, że nadal miałam tylko czarno białe klisze, ale wkrótce pojawiła się klisza ORWO – nastał kolor. Robiłam kolorowe zdjęcia, ale po pewnym czasie miałam dosyć „tego koloru”. Wszystko było rudawo- brązowo- turkusowe – bardzo charakterystyczne kolory „orwo-mać”. Wróciłam do czarno białych zdjęć.
W szkole średniej poznałam też Lecha – z jego lustrzanką Zenit. Uuuuuu. Oprócz tego, że ją w ogóle miał, że robił zdjęcia, że siedział w ciemni, wywoływał sam, paplał się w chemii – oprócz tego wszystkiego był po prostu tym zaciekawiony, a przez to interesujący dla mnie. A później już nie musiał robić zdjęć przejeżdżającego pociągu i innych arcydzieł – miał oto mnie do portretowania 
Nasza współpraca na tej płaszczyźnie była, ale było z nią różnie. On miał wizję ” Nie uśmiechaj się” – ja na te słowa reagowałam alergicznie, bo miałam krzywe zęby i w tym zdaniu „Nie uśmiechaj się” słyszałam „Nie pokazuj zębów, bo są krzywe, brzydkie, brzydko wyglądasz, będzie brzydkie zdjęcie…itd” Tak mamy zresztą do dziś. On mówi jedno, ja słyszę drugie.
A moje najlepsze zdjęcia – tzn te, na których się sobie podobam, do dziś robi Lech.
Autoportret w Barcelonie
O fotografowaniu I
Czyli dlaczego mam tyle zdjęć, że ciężko będzie kiedykolwiek, komukolwiek to obejrzeć. Bo lubię! Lubię robić, mieć, oglądać, przeżywać chwile jeszcze raz – od zawsze – od kiedy pamiętam. A pamiętam to tak.
Dawno, dawno temu byłam prowadzana do fotografa. Na pół roczku, bo taka silna byłam i tak pięknie stałam jak mnie postawili. Do tej pory mam mocne nogi 😉 Na roczek, bo dmuchałam świeczkę na torcie i miałam piękną sukienkę. W 1974 roku piękna sukienka to sukces całej rodziny. Ciocia załatwiła materiał, inna Ciocia uszyła. Inna opcja to sukienka dla Asi przywieziona z NRD – istny szał !
Później urodziła się kuzynka i ona też miała pół roczku i roczek itd… i ją też prowadzali do fotografa, a mnie stawiali obok.
Jeszcze później urodziła się moja siostra. I wszystko od nowa, tylko fotograf miał więcej twarzy na zdjęciu do retuszowania. Następnie moja Komunia. Do fotografa idziemy wszyscy, ja w roli głównej i znów w sukience, z której dumna była połowa rodziny. Materiał udało się załatwić śnieżnobiały, a inne dziewczynki miały „tylko” kremowy. Do tego wszystkiego miałam gromnicę z białego wosku, przywiezioną ze stolicy województwa przez inną Ciocię. Wszyscy inni mieli gromnice „tylko” z żółtego wosku. Jak się okazuje, biel była bardzo pożądana i trudno dostępna w latach 80-tych 😉 Pamiętam doskonale westchnienia zadowolenia jak to Asia pięknie wygląda w tej białej sukni, białej, prawdziwie białej, takiej śnieżno-białej. Śmieszne to i powinno być nieważne, ale może to kwestia czasów. Zdobywanie i walka o produkty. W każdym razie cieszyli się wszyscy i podziwiali i dobrze to pamiętam, więc może warto było. 😀
Wracam do tematu, bo jak zwykle jestem już gdzieś daleko. Sukienki oczywiście, ahhh.
Po Komunii okazało się, że dostałam piękne prezenty w postaci gotówki głównie, aż za dużo, jak na moje potrzeby wtedy, ale nie dostałam aparatu. Ale!!! Aparat dostała moja koleżanka z klasy – Dorota i zrobiłyśmy interes. Myślałam, że pieniądze z Komunii są naprawdę moje i wzięłam część z tajemnego schowka mamy. Zapłaciłam za aparat i już go miałam. Później się okazało, że nie wolno mi było ruszać tych pieniędzy i była draka! Ale aparat został. To była moja pierwsza Smiena 8M. Wtedy zaczęło się robienie zdjęć. Na kliszę składałyśmy się w klasie z dziewczynami , które chciały być obecne na moich zdjęciach, na wywołanie też się składałyśmy. Oczekiwanie na zdjęcia, chodzenie do fotografa, czy już nasze zdjęcia gotowe, czy już się suszą. To była magia kliszy. Wtedy też pierwsze warsztaty u fotografa z retuszowania miałam. Byłam zafascynowana. I tak na Smienie i czarno-białych kliszach do końca podstawówki jechałam … cdn 
