Torreador

Opublikowany 24-11-2013 przez fuji

Dziś Leon opowiada nam jak to on jest odważny, nie boi się nikogo, nie boi się skakać z wysokości i na wysokości się wspinać. Kiedyś będzie tatą, bo nie mamą, bo mamą będzie dziewczynka. Nie boi się oglądać strasznych filmów i nawet te filmy nie są straszne wcale. Po tych jego wywodach dochodzimy do wniosku, że to prawda co mówi. Rzeczywiście nie boi się wspinać i skakać, uwielbia oglądać jak Batman, czy inny bohater walczy ze złem i widzimy jak te walki go fascynują. A ryczące, rzygające i obślizgłe zło przeraża, co najwyżej tylko mnie. W końcu przypominamy sobie, że Leon boi się kolegi z podwórka. Maja szybko mówi Leonowi, że przecież ciągle ucieka przed nim, a on go ciągle chce dopaść. K o n s t e r n a c j a……. Leon jeszcze myśli, ale na ratunek przychodzi mu Ojciec. „Leon się nie boi, tylko bawi się z nim – Leon jest odważnym torreadorem, a kolega bykiem” Najgłośniej śmieję się ja, bo nie raz zdenerwował mnie owy kolega napierający na Leona i wydający przy tym dziwne odgłosy. A teraz widzę już tylko arenę i jedynie czerwonej płachty brakuje Leonowi, by prowokować pierwotne instynkty podwórkowego byczka. 😉

Na zdjęciach Plaza de Toros, Ronda

Maroko

Opublikowany 22-11-2013 przez fuji

Szybka decyzja, jakby nie wiadomo skąd się wzięła. MAROKO. Może jednak wiem, skąd się wzięła – z głowy Lecha, a że tam lista zawsze długa, nie ma czasu na wahanie. Realizujemy z wielkim entuzjazmem. Cała nasz czwórka. Tym razem decydujemy się na wycieczkę z przewodnikiem. Mamy respekt przed inna kulturą, baaardzo inną, zwyczajami. Wiemy o handlujących, że nam nie odpuszczą, dlatego z tubylcem w roli naszego człowieka będzie najlepiej. Tworzymy grupę kilku osób. Jest Belg z synem, Amerykanka, Portorykanka i my. Oprowadza nas przewodnik-poliglota z Maroka. Chcesz – mówi po angielsku, chcesz – mówi po francusku, po arabsku uczy nas kilku zwrotów. Uczy, nie znaczy nauczył 😉

Zwiedzamy Tanger. Miasto ulubione kiedyś przez artystów, ale też wszystkich tych, którzy mają tu ostatni przystanek przed Europą, włóczęgów i innych awanturników. Tanger jest więc bardziej kosmopolityczny niż inne marokańskie miasta, ale ma też swoją starą część – MEDYNĘ. Decyzja o przewodniku bardzo trafiona. Prowadzi nas w miejsca, których sami na pewno byśmy nie zobaczyli. Uliczki medyny kręte, ciemne, wąskie i prowadzące jakby donikąd. A jednak widzimy dużo codzienności, innego życia, widzimy to, co mnie fascynuje najbardziej – zwykłych ludzi i ich zwykły dzień. Bardzo inne życie, uboższe, ale kolorowe wkoło. Leon nasz robi dobre wrażenie wśród Arabów, do tej pory nie wiemy, na czym polegała jego magia. Dorośli nie mogli przejść koło niego obojętnie, wpatrzeni, z uśmiechem na twarzy mijali go, mówili i nie chcieli oderwać oczu. To jeszcze jest zagadka dla nas, ale mamy zamiar wrócić do Maroka, a ja mam zamiar być jeszcze bliżej ludzi i zagadkę rozwiązać.

It was a quick decision – I don’t know where it came from. MAROCCO. Or maybe I know where it came from – from Lech’s mind. And for the list of ideas is always long there we had no time for hesitation. We always pursue such ideas with enthusiasm. All four of us. This time we decided to go for a guided tour. We are cautious as far as different cultures are concerned. Extremely different cultures and habitats. We knew that merchants wouldn’t be cooperative so the companionship of a local person in the role of our guy would be the best solution. We were a part of a small team consisted of several people. There was a Belgian man with his son, American, Puerto Rican and us. Our guide was a man-polyglot from Marocco. If you wanted – he could speak English, if you wanted – he could speak French. He also tried to teach us a few phrases in the Arabic language. He tried doesn’t mean he succeeded. 😉

We visited Tangier. Once this was the favourite city of artists, but as well of people who had the last stop before Europe there, rangers and other blusterers. So Tangier is more cosmopolitan than other Maroccan cities, however, it also has its old part – Medina. The decision about the tour guide was a great option. He showed us places which we wouldn’t see alone for sure. The streets of Medina were bendy, dark, narrow and they seemed to lead to nowhere. However, we could see a lot of daily life. We could see what is the most fascinating for me – ordinary people and their ordinary day. This was a different life, more indigent but more colorful as well. Our Leon impressed the Arab people. Up to now I haven’t known what his magic was about. The adults couldn’t pass by him indifferently. They were looking up to him with smiles on their faces. They couldn’t take their eyes off him. It has still been a mystery for us, however, we are going to return to Marocco and I’m going to be even closer to people and to solve this mystery.

Portugalia

Opublikowany 28-10-2013 przez fuji

Portugalia przywitała nas pechowo. Wylądowaliśmy i poczuliśmy cudownie ciepłą noc (zaznaczyć trzeba, że wyjeżdżaliśmy z deszczowej i wietrznej tego dnia i każdego dnia Irlandii) Odebraliśmy samochód i za 10 minut go rozwaliliśmy. Nowiutka Honda, aż żal, że taka nowiutka była. Oczywiście ubezpieczenie przy wynajmie samochodu jest konieczne także mieliśmy, przed chwilą zresztą podpisane i e900 zablokowane na karcie. Tyle nam mogli ściągnąć. I teraz niespodzianka. Lechu miał ubezpieczenie dodatkowo w innej firmie. Ostatecznie w tym pechu mieliśmy dużo szczęścia, bo po pierwsze nam nic się nie stało, a po miesiącu dostaliśmy zwrot z drugiej ubezpieczalni tego, co pierwsza nam skasowała. Rozwaliliśmy ten samochód, ale bez bólu dla nas. No może trochę stresu było na początku. ŻYCIE! Jak analizuję przepływ pieniędzy zapoczątkowany przez nas to wychodzi mi, że mimo ewidentnej straty (samochód rozwalony) nikt na tym nie stracił. Wypożyczalnia samochodów dostała pieniądze od ubezpieczalni nr1 , ubezpieczalnia nr1 dostała od nas, my dostaliśmy z ubezpieczalni nr2, a ubezpieczalnia nr2 dostała od nas jak braliśmy u niej ubezpieczenie, no i oczywiście od tysięcy ludzi, którzy się ubezpieczają. Jakiś portugalski mechanik dostał pracę, wypożyczalnia samochodów mu za nią zapłaciła. Już pomyślałam, że największym wygranym jest owy mechanik i to by była dobra wiadomość. Wykonał pracę, dostał za nią pieniądze – tak jak powinno być….ale…. jest jeszcze jeden wygrany! Podmiot, który zawsze jest największym wygranym. Pasożyt. Bank. Każdy przelew pieniędzy to spory procent dla niego, więc tutaj się nachapał. Ile skasował za przewalutowanie (ubezpieczalnia nr2 była z Anglii), zakończę może w tym momencie, bo i tak nie mam pomysłu na zatrzymanie tej bankowej machiny.

Kotor

Opublikowany 23-09-2013 przez fuji

Dziś kilka zdjęć z Czarnogóry. Wszystkie zdjęcia zrobił Lechu i nawet miał je opisać, ale na razie jest bardzo zajęty i wybaczam mu. Wybaczam na razie, chyba jeszcze na fali mojego stęsknienia. Na fali mojego stęsknienia też, od wtorku codziennie gotuję obiad, niemal z dwóch dań złożony. A dzieci może też tak stęsknione, że jedzą te obiady z Ojcem. Zjadły nawet zupę cebulową i się oblizały. W zupie cebulowej zakochaliśmy się we Francji wiele lat temu -ale to już inny post będzie-może?

Piękne widoki na Zatokę Kotorską wstrzymują mój oddech. Kotor -miasto portowe, u wybrzeża Adriatyku otoczone górami. Wspaniale musiało być TAM BYĆ!

Milan Fashion Week

Opublikowany 19-09-2013 przez fuji

Mediolan to zdecydowanie miasto mody. Mediolan, Mediolan …dużo ma twarzy, ale moda jest tu obecna bardziej niż w innych europejskich miastach. Byłam zaskoczona, że ciągle zza rogu wychodziła Sophia Loren. Kobiety, jak ona piękne i naprawdę podobne. Duże usta, piękne ciemne włosy. No i ten strój – klasyczny, a jak nie klasyczny, to też z dużą klasą. Mężczyźni również wyprasowani i na skórzanych podeszwach. Butiki znanych projektantów, wystawy jak dzieła sztuki. Włoski design. Pokaz stylu. Taka jest ulica Mediolanu.

Galeria Vittorio Emanuele II ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Lotnisko

Opublikowany 15-09-2013 przez fuji

Na lotnisku co robić można, prócz czekania na samolot? Można w sklepie z perfumami i kremami się zapomnieć. Zawsze to robię, bo UWIELBIAM perfumy, flakoniki, kartoniki, szminki i inne pomady. Można się cieszyć, że zaraz gdzieś dolecimy. Ale można też cieszyć się TU I TERAZ -jak moje dzieci. Cieszyć się po prostu lotniskiem.

Oczywiście można też robić zdjęcia 😉

Muzeum

Opublikowany 13-09-2013 przez fuji

Zwiedzaliśmy muzeum w Londynie. Leon miał chyba 3 latka- mały był i nie mieliśmy do niego pretensji, że chodzić nie chce piątą, kolejną, itd godzinę po muzeum. Siedział w nosidełku.Tam ma zresztą najlepszą perspektywę. W nosidełku były też przekąski i inne rzeczy pierwszej potrzeby. Jjest tam kilka pojemnych kieszeni – wszystkie były wykorzystane. A później moją kurtkę po cichu tam powiesiłam i Majka tak samo zrobiła. I szedł tak Lechu z tym wszystkim na plecach.To był naprawdę duży bagaż. Moja puchowa kurtka wisiała i robiła wrażenie … sporej objętości. Przechodziła grupa młodzieńców ok 18 letnich chłopców i usłyszeliśmy język polski w jego najbardziej soczystym wydaniu „Patrz ku…. ja pier….o ja pier…. jaki obładowany” Powiedzieli mi to w twarz, bo szłam tuż za Lechem. Chyba pomylili mnie z angielską różyczką i nie spodziewali się, że ja najlepiej ze wszystkich języków świata znam właśnie polski.

Cerler

Opublikowany 20-08-2013 przez fuji

Cerler – nasza baza wypadowa w Pireneje. Miasteczko tak malutkie, ale bardzo, bardzo Hiszpańskie. Wystarczyło kilka uliczek, by poczuć klimat codziennej, gorącej latem Hiszpani. Położone w Centralnych Pirenejach z ich najwyższym szczytem Aneto 3404m n.p.m. w masywie Maladeta.

Maska

Opublikowany 19-08-2013 przez fuji

Odpowiedz

Mojemu Mężowi dziękuję za Wenecję i za wszystkie Cuda Świata, do których mnie zabrał .

Carnival of Venice – czy to miasto nie jest fascynujące?

Regularne bitwy

Opublikowany 07-07-2013 przez fuji

Tak miło jest w samochodzie z naszymi dziećmi. Na szczęście, gdy zostaną przypięte pasami bezpieczeństwa (podwójna funkcja pasów, jak się okazuje) walki ustają. Jedno z prawej, drugie z lewej – po prostu nie mają zasięgu. Wtedy zaczynają się przepychanki słowne. Na to też mamy sposób 😀 Zapuszczamy muzykę na maxa. Działa 😀

Jest lato!

Opublikowany 07-06-2013 przez fuji

Odpowiedz

Nie doceniałam pięknej pogody dopóty, dopóki nie zamieszkałam w Irlandii. Było normą , że po zimie jest wiosna ,lato, jesień – ba! Bywało nawet, że do odczucia były takie pory roku jak przedwiośnie i przedzimie. Kocham Babie Lato w Polsce- ciepły wrzesień ,jeszcze liście nie spadły -pięknie i przyjemnie. Wracając do tematu – nie doceniałam tego aż okazało się, że żyję w jednej, wciąż trwającej porze roku – mniej więcej to jesień jest – ale ta raczej gorsza jesień -na pewno nie polska – złota. No więc jest wciąż jesień i jesień i wcale mnie to aż tak nie trapi, ale jak tu nagle zrobiło się lato i trwa już ponad tydzień to dopiero jest zachwyt! Wszyscy biegają energicznie – a ile o tym się mówi …i pisze Na zdjęciach włoskie upały w Tremosine ,Lombardia.

Lago di Garda

Opublikowany 10-05-2013 przez fuji

Odpowiedz

Nasze włoskie wakacje i upajanie się cudownymi ciepłymi wieczorami-bez kropli deszczu. Zapomniałam, że takie coś istnieje – nie padało i wiatr nie urywał głowy-niewyobrażalnie cudowne! A w dzień -upały- akurat one, to nie jest moje spełnienie marzeń, bo 40 stopniowe południa we Włoszech to nie dla mnie, ale wieczory włoskie chciałabym mieć codziennie i nie zapomnę tej rozkoszy łagodnego klimatu nad jeziorem Garda. A samo jezioro przepiękne – i jakby mało było szczęścia na raz – Alpy wkoło!

Portret z Mediolanu

Opublikowany 20-04-2013 przez fuji

Odpowiedz

To dopiero jest Ps ! Leon taki radosny na portrecie-a jak było naprawdę -zobaczcie sami

Zwiedzaliśmy Katedrę w Mediolanie (Duomo). Po wyjściu z katedry szliśmy dalej. Pamiętam, że byliśmy zmęczeni. Zobaczyliśmy malarza,odwróciłam się i spojrzałam jeszcze raz na katedrę. Wiele razy mijaliśmy ulicznych malarzy, ale teraz pomyślałam, usiądziemy,odpoczniemy i będziemy mieli portret naszych dzieci na tle katedry. Fajnie! To była moja wizja, nawet pokrywała się z wizją Lecha na tę chwilę. Oczywiście od kiedy jesteśmy cztero – osobową rodziną nic nie jest takie łatwe i już na samym początku zaprotestował Leon. Niby się zgodził na portret, ale nie na pozowanie! Siedzieć nie miał zamiaru, pokazać twarzy w ogóle nie chciał, jeśli pokazał to z przerażającą wściekłością i piorunami z oczu w stronę malarza.
Oczywiście mam dystans do wybryków Leona, przyzwyczaiłam się, że lubi robić inaczej niż nasza trójka . Nawet mnie rozśmiesza jego walka o przetrwanie i przewodzenie. Stałam za malarzem i obserwowałam jak powstaje portret. Wkrótce zobaczyłam, że Leon z portretu delikatnie się uśmiecha. Cóż miał zrobić malarz, namalować tą jego wściekłość? Namalował tak by było miło. Z Majką poszło gładko. Ona jest zawsze skoncentrowana na zadaniu i cieszy ją każda chwila życia. A na koniec była jeszcze jedna niespodzianka. Okazało się, że dzieci siedzą zawieszone w próżni, a na pewno nie na tle katedry! Myślałam by dorysować katedrę, jednak ta cała chwila z portretem jest miłym, zabawnym wspomnieniem, z tym brakiem katedry, z uśmiechem,którego nie było,niech zostanie jak jest. Uwielbiam te wspomnienia. Mega kiczowaty portret wisi w domu, ale bilans jest na plus. Bilans uczuć.