„Spacer wzdłuż toru wodnego, podjedziemy samochodem, a potem się przejdziemy„. No to fantastycznie skoro się przejdziemy, wdziałam sukienkę, sandały i oto byłam gotowa.
Podjechaliśmy w piękne okoliczności przyrody na Karsibór i zaczęliśmy przechadzanie się. I tak 14 km w sandałach! Nie miałam pojęcia, że ten tor wodny taki długi.
A tutaj ojcowie pokazują swoim synom jak być twardym, a nie mientkim 😉 
A córki…..pomocy potrzebują coraz mniej.
To była czwarta albo piąta próba z Warszawą jak dla mnie, podobnie Lechu. Maja i Leon byli po raz pierwszy. Napisałam o próbie, bo zawsze chciałam znaleźć w stolicy coś co mnie ucieszy. Poprzednie wyjazdy jakoś tego nie dały. Zawsze było mi zimno, było szaro bardziej niż na zachodzie skąd przyjeżdżałam. Nie teraz! Warszawa rozkwitła. W końcu! Tym bardziej się cieszę, że mogłam pokazać dzieciom taką piękną Stolicę Polski.
Rozpiszę się więcej wkrótce. Dziewięć bardzo intensywnych dni zaowocowało też masą zdjęć 😉 
Zaświeciło słońce. O matko w końcu wylazło ! Byliśmy wszyscy w domu, więc szybka akcja – idziemy na rowery. Szybka akcja okazała się nie taka szybka, bo Majka nasza nam dojrzewa i staje się nieznośnie inna. Na szczęście to rozumiem, obczytałam się po uszy o dojrzewaniu i teraz pozostaje mi tylko walczyć z tym by pamiętać, że tak musi być, że będzie nieznośna, że będzie zbuntowana, że nie będzie już tak bardzo kochała mamusi i tatusia, że nie będzie chciała z mamusią i tatusiem przebywać. Pamiętać muszę o tym wszystkim i walczyć z moimi hormonami, by odpuściły hormonom mojej córki. Spoko – to tylko jakieś kilka lat. Ponoć około 20 roku życia Maja powróci do nas, bez humorów, bez zawieszenia się. Będzie znów obecna!
Staliśmy już ubrani w te rowerowe ciuszki, rowery wyprowadzone, wszystkie świeżo po serwisie, aż się wyrywają by je dosiąść. Maja dalej, że ona musi lekcje robić, że nie jedzie, że ma test z dżermańskiego, że nie chce. Byłam bezsilna, bo to nowa sytuacja, gdy Maja czegoś nie chce. Ona zawsze wszystkiego chciała, była zwarta i gotowa na już! Od zawsze, od małego, dzielna i pokonująca wszystkie trudy.
Udało się w końcu, udało przekonać, by pojechała z nami. Zgarbiona i z grymasem na twarzy, ale wsiadła na rower. POJECHALIŚMY!!!!!!!!
Po kilku kilometrach, tak byłam wyluzowana i szczęśliwa tą jazdą, że mogła do mnie dotrzeć myśl, która wcześniej dotrzeć nie mogła. Fasolka po bretońsku się podgrzewa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Rodzinny, wieczorny wyjazd skończył się dla mnie samotnym treningiem interwałowym, tak pędziłam na ratunek…..fasolce.
Julia & her Big Sister Emilia. Hard to believe how time flies! Here I would like to share with you few of my favourites from this session.
God Bless you Damian, you were truly a joy to photograph. And I loved his bow tie – loved it!! Congrats to you on your First Holy Communion!
W oczekiwaniu na syna …. i brata 😀 Szczęściarze!
