Na lotnisku co robić można, prócz czekania na samolot? Można w sklepie z perfumami i kremami się zapomnieć. Zawsze to robię, bo UWIELBIAM perfumy, flakoniki, kartoniki, szminki i inne pomady. Można się cieszyć, że zaraz gdzieś dolecimy. Ale można też cieszyć się TU I TERAZ -jak moje dzieci. Cieszyć się po prostu lotniskiem.
Oczywiście można też robić zdjęcia 😉
Zwiedzaliśmy muzeum w Londynie. Leon miał chyba 3 latka- mały był i nie mieliśmy do niego pretensji, że chodzić nie chce piątą, kolejną, itd godzinę po muzeum. Siedział w nosidełku.Tam ma zresztą najlepszą perspektywę. W nosidełku były też przekąski i inne rzeczy pierwszej potrzeby. Jjest tam kilka pojemnych kieszeni – wszystkie były wykorzystane. A później moją kurtkę po cichu tam powiesiłam i Majka tak samo zrobiła. I szedł tak Lechu z tym wszystkim na plecach.To był naprawdę duży bagaż. Moja puchowa kurtka wisiała i robiła wrażenie … sporej objętości. Przechodziła grupa młodzieńców ok 18 letnich chłopców i usłyszeliśmy język polski w jego najbardziej soczystym wydaniu „Patrz ku…. ja pier….o ja pier…. jaki obładowany” Powiedzieli mi to w twarz, bo szłam tuż za Lechem. Chyba pomylili mnie z angielską różyczką i nie spodziewali się, że ja najlepiej ze wszystkich języków świata znam właśnie polski. 
Leon wpadł do domu a za nim wpadł smród. Udał się czym prędzej do łazienki by się umyć. Co się stało? – zapytałam. BRAŁEM MOC A TO KUPA BYŁA!
Leon na podwórku.
O co chodzi Leonowi to ja nie wiem, ale się domyślam. Zadowolony ze szkoły wychodzi, zadowolony opowiada co robił, klaska śpiewa i rysuje, zadowolony i w podskokach rano wstaje i ubiera się w mundurek, idzie zadowolony, a jak już jest w klasie nie chce mnie puścić. Było tak też przez chwilę w przedszkolu – wtedy trzymał moją nogę i nie puszczał – teraz też mnie trzyma, a dziś nawet musiała go trzymac pani, bo uciekał z płaczem. Nie wiem o co mu chodzi, ale może o prezenty, bo pierwszy raz gdy tylko trochę zaczął marudzić powiedziałam – Zostań w szkole fajnie będzie, a jak przyjdę po Ciebie pojedziemy na zakupy i Ci kupię kinder niespodziankę. Na drugi dzień marudził bardziej i sam zapytał czy pojedziemy do miasta i kupię mu naklejki. Trzeci raz znów marudził i znów chciał więcej naklejek. A dziś zrobił ostry płacz i po szkole pojechaliśmy po nowy zestawik Lego. To co robię na pewno nie jest wychowawcze. Rozpuściłam go jak dziadowski bicz!
Przywitanie wszystkich nowych ucznów w gazecie.
Na rolkach Maja śmiga od nie pamiętam kiedy. Za szybko śmiga jak na moje nerwy po poziomym. Skatepark ją trochę jeszcze trzyma w ryzach. Na zdjęciach Maja i Aoife w barwach klubu GAA.
Leon zaczął szkołę, ale ja go widzę wciąż takiego małego. Ciągle u mnie to niezdecydowanie – poszedł do szkoły -jak fajnie -coraz bardziej samodzielny, coraz mniej mnie potrzebuje. Za chwilę – ahhh to już nigdy nie wróci, już nigdy nie będzie miał 15 miesięcy. Ja też już nigdy nie będę miała tyle lat, ile miałam gdy on miał 15 miesięcy. A gdyby można było cofnąć czas -jeden raz -jedna szansa dla każdego, do wykorzystania lub nie. Ostatecznie nie wiem czy bym skorzystała. Coś można by było naprawić, ale po drodze dużo stracić. Dzieci moje mogłyby mieć nie taki kolor oczu jak mają. Za duże ryzyko. Nawet tego nie chciałabym zaryzykować, bo kocham ich błękitne oczy.
Przyjechał cyrk do Athlone – a że sobotnie popołudnie do niczego się nie nadawało (o pogodę chodzi ) wybraliśmy się do cyrku. Może to nie Cirque de Soleil ale radość dzieci i tak wielka -sami zobaczcie
It’s a BOY!!!!!!!! Wczorajsze narodziny potomka Dynastii Winsorów rozczuliły mnie, rozczula mnie już samo słowo NARODZINY. A u nas It’s a BOY!!!!!!!! wykrzyknęliśmy 5 lat temu.
Poród Mai 11 lat temu odbył się bez aparatu cyfrowego zdjęcia z analogowego są w albumie-teraz niedostępne -ale są! Poniżej zdjęcia z narodzin Leona w 2008 roku.
No! Irlandzkie lato 2013 było, nadal trwa ,trwa już tak długo, że krem z filtrem nam się skończył i zmuszeni byliśmy kupić nowy 😀 Takiego czegoś jeszcze nie było. Zużyć cały krem w Irlandii ! Dogrzaliśmy się i jesteśmy bardzo zadowoleni.
Nie doceniałam pięknej pogody dopóty, dopóki nie zamieszkałam w Irlandii. Było normą , że po zimie jest wiosna ,lato, jesień – ba! Bywało nawet, że do odczucia były takie pory roku jak przedwiośnie i przedzimie. Kocham Babie Lato w Polsce- ciepły wrzesień ,jeszcze liście nie spadły -pięknie i przyjemnie. Wracając do tematu – nie doceniałam tego aż okazało się, że żyję w jednej, wciąż trwającej porze roku – mniej więcej to jesień jest – ale ta raczej gorsza jesień -na pewno nie polska – złota. No więc jest wciąż jesień i jesień i wcale mnie to aż tak nie trapi, ale jak tu nagle zrobiło się lato i trwa już ponad tydzień to dopiero jest zachwyt! Wszyscy biegają energicznie – a ile o tym się mówi …i pisze Na zdjęciach włoskie upały w Tremosine ,Lombardia.
To dopiero jest Ps ! Leon taki radosny na portrecie-a jak było naprawdę -zobaczcie sami
Zwiedzaliśmy Katedrę w Mediolanie (Duomo). Po wyjściu z katedry szliśmy dalej. Pamiętam, że byliśmy zmęczeni. Zobaczyliśmy malarza,odwróciłam się i spojrzałam jeszcze raz na katedrę. Wiele razy mijaliśmy ulicznych malarzy, ale teraz pomyślałam, usiądziemy,odpoczniemy i będziemy mieli portret naszych dzieci na tle katedry. Fajnie! To była moja wizja, nawet pokrywała się z wizją Lecha na tę chwilę. Oczywiście od kiedy jesteśmy cztero – osobową rodziną nic nie jest takie łatwe i już na samym początku zaprotestował Leon. Niby się zgodził na portret, ale nie na pozowanie! Siedzieć nie miał zamiaru, pokazać twarzy w ogóle nie chciał, jeśli pokazał to z przerażającą wściekłością i piorunami z oczu w stronę malarza.
Oczywiście mam dystans do wybryków Leona, przyzwyczaiłam się, że lubi robić inaczej niż nasza trójka . Nawet mnie rozśmiesza jego walka o przetrwanie i przewodzenie. Stałam za malarzem i obserwowałam jak powstaje portret. Wkrótce zobaczyłam, że Leon z portretu delikatnie się uśmiecha. Cóż miał zrobić malarz, namalować tą jego wściekłość? Namalował tak by było miło. Z Majką poszło gładko. Ona jest zawsze skoncentrowana na zadaniu i cieszy ją każda chwila życia. A na koniec była jeszcze jedna niespodzianka. Okazało się, że dzieci siedzą zawieszone w próżni, a na pewno nie na tle katedry! Myślałam by dorysować katedrę, jednak ta cała chwila z portretem jest miłym, zabawnym wspomnieniem, z tym brakiem katedry, z uśmiechem,którego nie było,niech zostanie jak jest. Uwielbiam te wspomnienia. Mega kiczowaty portret wisi w domu, ale bilans jest na plus. Bilans uczuć.
