Wielkanocna tradycja – Zajączki

Opublikowany 03-04-2015 przez fuji

Kochani!

Kupujemy w tym roku po 3 jajka w kartonikach na dziecko (ten najbardziej popularny rozmiar tj. ok 130-170g). Rodzina z dwójką dzieci kupuje więc 6 jajek, z trójką 9 jajek itd. Każde dziecko będzie musiało znaleźć 3 jajka. Można zabrać dodatkowo po kilka tych malutkich jajeczek, czy zajączków, kurczaczków czekoladowych w kieszeń i na bieżąco podrzucać w krzaki.

Spotykamy się u nas o 14pm w Niedzielę Wielkanocną. Wrzucimy jajka do jednego worka – dyskretnie, by maluchy naprawdę miały poczucie, że znajdują je później w lesie zostawione przez Zająca. Pojedziemy nie dalej niż 15 minut od Athlone.

Dobrze, by każde dziecko miało koszyczek do zbierania swoich jajek. Jeśli nie będzie miało będzie problem z trzymaniem znalezionych słodkości. Przed nami będzie kawałek do przejścia – obszar Natura 2000.

Do miłego!Zajączki 2015 dokonane 😉 Jeśli chodzi o pogodę, mamy do niej szczęście!

Polska-Irlandia

Opublikowany 29-03-2015 przez fuji

Odpowiedz

Był mecz, jest mecz. Wtedy przegraliśmy, więc dla równowagi w jaką wierzę, jak w nic innego mocno – dziś powinniśmy wygrać!

A tak było wtedy, gdy przegraliśmy. Wygrała Irlandia – też dobrze 😀

…i wrócili

Opublikowany 29-03-2015 przez fuji

Odpowiedz

Maja ze zdobytą sprawnością ( 3 Stage Hill Walking Skills ) Szczęśliwa tak samo jak zmęczona, brudna tak samo jak szczęśliwa. ♥

Leon podobnie – brudny i szczęśliwy.

Wyjechali

Opublikowany 28-03-2015 przez fuji

Odpowiedz

Wyjechali na wakacje wszyscy nasi podopieczni
Gdy nie ma dzieci w domu – to jesteśmy niegrzeczni….

Jeszcze kilka dni i nocy, i wszystko wróci do normy
Będziemy zorganizowani i poważni, uczesani i przezorni
Jednak jeszcze dzisiaj i jutro, pojutrze i popojutrze
Pozwól nocy kochana, życiu nosa utrzeć…

O tym, że Majki na weekend nie ma więcej już niż jest, pisałam kiedyś, ale i syn nam dorasta i on też na weekendy wybywa. A teraz nawet nie ma ich dwoje na raz. Tyle wolności i swobody, i czasu dla siebie. Tylko ta myśl upiorna, że im bardziej oni samodzielni, tym my mniej. Nasz wiek wskazuje, że już z górki mamy. Ale jak miło jest z górki się sturlać.

Teatrzyk przed snem (2010r)

Whiskey

Opublikowany 22-03-2015 przez fuji

Odpowiedz

Historia tej irlandzkiej firmy, produkującej od czterech wieków whiskey, sięga 1608 r., gdy król Jakub I przyznał Thomasowi Phillipsowi, właścicielowi ziemskiemu z hrabstwa Antrim, pozwolenie na destylację.

W 1784 r. destylarnia Old Bushmills została oficjalnie zarejestrowana jako firma i do dziś specjalizuje się w ręcznej produkcji trunku, który dojrzewa w dębowych beczkach.

Fajnie się pije whiskey, hot whiskey stawia na nogi w grypowe wieczory jak mało co, fajnie dotknąć historii i jej początków.

Whiskey moja żono…

Japanese Garden

Opublikowany 21-03-2015 przez fuji

Odpowiedz

Mały ogród, a wielkie przeżycie. Pośród japońskiej roślinności pełno jest kamiennych ścieżek, strumyków, wzniesień i mostów.Wszystkie te elementy zostały użyte do tworzenia miniaturowych obrazów przyrody typowych dla Japonii.

Wędrówka przez ogród, jest metaforą wędrówki człowieka przez życie. Podróżnik rozpoczyna swoja drogę przechodząc przez Bramę Zapomnienia, by następnie wejść na szlak szlak wiodący od narodzin do śmierci. Ścieżka, z symbolicznymi nazwami miejsc odnoszących się do do różnych etapów życia jak Tunel Ignorancji, czy Most Małżeństwa, prowadzi go w głąb kwiecistego ogrodu. Podróż dobiega końca na Wzgórzu Żałoby, gdzie człowiek kładzie się na spoczynek w cieniu cedrów- „płaczących drzew”. Stamtąd jego dusza odchodzi przez Bramę Wieczności.

Poruszamy się zaplanowanym szlakiem i czasem, jak w życiu skręcamy na ścieżkę, która prowadzi donikąd, albo jeszcze gorzej… Tutaj symboliczna przepaść dokładnie zabezpieczona, więc bez obawy – w tym ogrodzie możecie błądzić do woli i bez konsekwencji. Spacerując ścieżkami ogrodu japońskiego, nie można nie mieć refleksji na temat naszej własnej drogi. Dzieci z radością wbiegły na Wzgórze Nauki, i prawie chciały wpaść do Studni Mądrości.

Bardzo ciekawa koncepcja ogrodu, bardzo piękna roślinność i świetnie spędzony czas!

Gardens

St Patrick’s Day 2015

Opublikowany 17-03-2015 przez fuji

Odpowiedz

Parada w Athlone.

Dżinsowa sukienka

Opublikowany 02-03-2015 przez fuji

Odpowiedz

Na fali szerokiej, medialnej i międzykontynentalnej dyskusji o sukience, niebieskiej czy jak niektórzy widzą – białej, będę o sukience pisała też.

Po pierwsze, bo właśnie ta medialna sukienkowa wrzawa, po drugie, bo taką ostatnio zobaczyłam, cudnej urody sukienkę dżinsową w sklepie. Tutaj problemu z kolorem nie może być, jest dżinsowa, więc niebieska, indygo, nie ma dyskusji.

Nie przytargałam jej do domu, bo małżonka strasznie w styczniu nadenerwowałam. Wyprzedaże były takie piękne i nie mogłam obojętnie koło tego przejść Znosiłam za połowę ceny z wypiekami na twarzy i owa „połowa ceny” była motorem napędowym następnego zakupu. Kupiłam za połowę ceny, czyli zaoszczędziłam, a nawet potrafiłam się zapędzić i bronić tezy, że zarobiłam. No przecież to jest bardzo logiczne – zarobiłam tyle, o ile więcej bym jeszcze w grudniu na tą samą kieckę wydała. 😉

Wracając do sukienki dżinsowej cudnej urody – została w sklepie, ale też w mojej głowie i przez to, że o niej myślę, czy aby na pewno jej nie kupić przypomniała mi się historia pewnej dżinsowej sukienki z lat 80-tych.

Pamiętam moje myśli, odczucia i działanie tamtego dnia. Miałam 11 lat,
był marzec i nadchodziła wiosna. Z tej okazji, jak co roku w naszym mieście, był pochód i topienie Marzanny. Wydarzenie obowiązkowe i bardzo oczekiwane. W pochodzie brały udział wszystkie szkoły, co przekładało się na ciekawe spotkania, wymiany spojrzeń, a czasem nawet owocowało większymi międzyszkolnymi przyjaźniami – bardziej tymi gdzie spotykają się dwie różne płcie.

Nie wiem jak to wyszło, że moja klasa nie zrobiła jeszcze Marzanny. W dzień pochodu musieliśmy ją skroić naprędce.
Dosłownie skroić, bo korpus był krojony z prześcieradła, szyty, wypychany – na kiju od miotły osadzany, głowa, kończyny tak samo, a na koniec….. postanowiliśmy, że Marzanna będzie ładna. Nie jak zazwyczaj straszydło ze starych szmat. Tym razem miała być inna.
Otworzyliśmy szafę z ciuchami ….mojej mamy….(jeśli wcześniej nie wspomniałam, że zaprosiłam na robienie Marzanny klasę do domu, to teraz już wiadomo). Pamiętam ścisk w niej panujący, było w czym wybierać. Wybrałam dżinsową sukienkę, nie pamiętałam, by mama ją często nosiła. Marzanna wyglądała świetnie. Na koniec pochodu między guziki sukienki wstawiliśmy świeczkę, zapaliliśmy i chlup ….Marzanna popłynęła.

Brak sukienki mama zauważyła nieoczekiwanie szybko, ale to chyba nie było coś fajnego, bo nie pamiętam tak dobrze, co wtedy czułam (wyparcie wg Freuda) Miło nie było. Okazało się, że sukienka była zagraniczna, piękna i za dolary.

Jako stylistka Marzanny byłam przeszczęśliwa 😀 i do tej pory kocham dżinsowe sukienki.

Gołębie na placu Duomo

Opublikowany 28-02-2015 przez fuji

Odpowiedz

Piazza Duomo, czyli plac katedralny, od siedmiu wieków jest sercem i geometrycznym środkiem Mediolanu. Na nim wspaniała gotycka katedra i inne zabytki. Do katedry wrócę w innym poście, bo spędziliśmy sporo czasu zwiedzając to miejsce. Gdyby czasu było więcej, jestem pewna, że historia wokół katedry wypełniłaby go z łatwością.

Zanim wejdziemy do katedry, atmosfera przed nią, środek Mediolanu, lato, turyści i Mediolańczycy. I gołębie, jak to na dużych placach bywa, ale tutaj tresowane i za pewną opłatą pozujące do zdjęć. Fotogeniczne i niesrające gołębie z Mediolanu.

O fotagrafowaniu V

Opublikowany 17-02-2015 przez fuji

O FOTOGRAFOWANIU – Cz.I, Cz.II, Cz.III, Cz.IV

W 2002 roku urodziła się Maja, nastąpił przełom, w świecie fotografii też. Tymczasem byłam bez aparatu, a zaczęłam odczuwać jego potrzebę. Byłam w nowej roli życiowej i nie opuszczałam mojej córeczki na chwilę. Nic nie istniało, tylko ona. Potrzebny był mi aparat i zdjęcia mojej Mai.

Wtedy Lechu zaproponował, by kupić aparat cyfrowy. A CO TO???????????? Nie chcę, nie lubię, jaka karta, jaka matryca, a gdzie jest klisza, nie zgadzam się, chce mieć kliszę, chcę wywoływać zdjęcia i wkładać do albumu, wklejać i podpisywać, brać album pod rękę i jechać z nim do Babci, wyciągać znienacka z wózeczka na placu zabaw i molestować wszystkich na około zdjęciami mojej córeczki! Chcę prawdziwe zdjęcia a nie jakieś cyfrowe.

Niemal wpadałam w panikę słysząc, że Lechu kupi aparat cyfrowy. Nikt nie miał takiego, nie czytałam o tym, dla mnie było za wcześnie nawet na czytanie o tej nowości i zdecydowanie za wcześnie na posiadanie. Lechu był innego zdania.

Przekonał mnie w końcu, gwarantując, że zdjęcia będę mogła wywoływać w tzw. labach i wklejać do woli w albumy. Co dalej z albumami to już wiedziałam. 😉 Przetarta ścieżka – po prostu wyciągamy i chwalimy się, chwalimy i jeszcze raz chwalimy jaka to córa nam rośnie.

Kupiliśmy piękny, srebrny, cyfrowy i cholernie drogi aparat Canona. Prawie nie było nas stać na niego, ale kupiliśmy. I się zaczęło. Fotografia cyfrowa…cdn

„Jakie piękne samobójstwo”

Opublikowany 15-02-2015 przez fuji

Wczorajszy wieczór fantastyczny.

Rafał Ziemkiewicz – erudyta, z ciepłym spojrzeniem i poczuciem humoru, spokojny i doskonały mówca.

Tłusty czwartek

Opublikowany 12-02-2015 przez fuji

Tłusty czwartek u nas totalnie tłusty! Oj tam, niedługo post i będzie jeszcze jeden powód, by pościć sumiennie. A tymczasem dzielę się udanym przepisem ze strony Moje Wypieki

Przepis prosty, tak jak lubię. Wrzucamy składniki do miski, mieszamy i ciasto na oponki gotowe. Wycinamy, smażymy i voilà ! My smażyliśmy na oleju kokosowym i to była dobra decyzja, oponki nie ociekały tłuszczem. A tak wyglądały

Wyobraźnia

Opublikowany 11-02-2015 przez fuji

Wyobraźnia Leona działa! Rano go budzę, a tu opór. „Nie mogę wstać, muszę zamknąć oczy jeszcze na chwilę, sen muszę dokończyć. Sen jest taaaki fajny i miły”

Nie wiem na ile Leonowi sprawdzają się jego senne zamówienia, ale po południu oznajmił, że na jutro zamawia sobie sen Frozen znów.

Gibraltar Monkeys

Opublikowany 10-02-2015 przez fuji

Apparently Spain, in fact the United Kingdom. We cross the border and suddenly everything is exactly the same as in England – shops, bars, fish & chips, phone booths, English. All but the weather is English. Only the weather barrier on the border has not stopped – the weather is perfect – Spanish! Gibraltar.

Niby Hiszpania, w rzeczywistości Wielka Brytania. Przekraczamy granicę i nagle wszystko jest dokładnie takie jak w Anglii – sklepy, bary, fish&chips, budki telefoniczne, język angielski. Wszystko oprócz pogody jest angielskie. Tylko pogody szlaban na granicy nie zatrzymał – pogoda jest doskonała – hiszpańska!

Gibraltar jest w całości terytorium zależnym od Wielkiej Brytanii o szerokiej autonomii i niezależności. Posiada własny rząd oraz konstytucję i zaliczany jest do rajów podatkowych. Jak przyjemnie jest na Main Street, właśnie z tego powodu. Zapachy z licznych perfumerii kuszą, kremy, balsamy, wszystkie flakoniki takie luksusowe, piękne i tylko te ograniczenia, które wciąż obrażone stoją przed sklepem. Niby mówią rób sobie zakupy, a jednak stoją na zewnątrz i nerwowo przestępują z nogi na nogę. Niby wyposażyły mnie w wakacyjną kartę (z ustnym zapewnieniem – bez limitu), a zaglądają przez szybę wystawy i usta otwierają szeroko, wyraźnie wymawiając – D Ł U G O J E S Z C Z E ? ? ? ? ? ? ? ? Nigdy nie udają mi się zakupy w takich warunkach. Wychodzę ze sklepu z niczym, a tam czekają te głupio-zdziwione miny, że dlaczego nic nie kupiłam? Czas płynie dla nas zupełnie inaczej w takich chwilach. Wpadam w czarną dziurę jak tylko wchodzę do sklepu. To musi być załamanie czasu – dla mnie przyśpiesza, dla nich zwalnia.

Wracając do Gibraltaru. Ten skalisty półwysep leży na południowym wybrzeżu Półwyspu Iberyjskiego na styku Morza Śródziemnego i Oceanu Atlantyckiego. Większość powierzchni tego mikropaństwa zajmuje charakterystyczna, monumentalna Skała Gibraltarska. To wapienny masyw górski – 426 m n.p.m Z jej szczytu rozciąga się niesamowity widok na Cieśninę Gibraltarską i góry Atlas w Afryce.

Gibraltar graniczy na lądzie z hiszpańskim miastem La Linea de La Concepcion , od którego oddziela je zdemilitaryzowana strefa neutralna, gdzie wybudowano pas startowy gibraltarskiego lotniska. Pas przecina ulica, która zostaje zamykana w momencie startu i lądowania samolotu. Przez pas (czyli jednocześnie ulicę) trzeba przejść, by dostać się do Gibraltaru.

Magot – silna małpa. Żyje w Afryce Północnej, niewielka kolonia jest sztucznie utrzymywana na Gibraltarze. Gatunek narażony na wyginięcie. Ląd widziany na horyzoncie to Afryka. Od afrykańskiego kontynentu dzieli Gibraltar zaledwie 14 kilometrów. Gibraltar Botanic Gardens St. Michael’s Cave No cóż, kochamy podróżować ! Czasem ciężko zakończyć dzień na własnych nogach, ale rano będzie znów od nowa, pełnia sił i wycieczka w nieznane 😀

Well, we love to travel! Sometimes it is hard to finish the day on their feet, but in the morning will be again from scratch, full of strength and trip into the unknown

Ona patrzy na mnie

Opublikowany 07-02-2015 przez fuji

Leon raczej nie jest wielbicielem malarstwa starych mistrzów. Jednak nie możemy powiedzieć, że ów malarstwo jest mu zupełnie obojętne, a jak mu nie jest obojętne mieliśmy okazję usłyszeć niedawno na wystawie. Inni tam obecni też słyszeli.

Chociaż jego zdenerwowanie i frustracja były autentyczne i wcale się z tym nie krył, to jednak pozytywnie mogę zauważyć, że obrazy oglądał wnikliwie, a kilka z nich zadziałało na niego wyjątkowo mocno. Cały hałas poszedł o to, że Ona patrzy na mnie!

Miss Theodosia Magill patrzyła na niego, patrzyła cały czas, nie mógł nigdzie być, bo patrzyła w każdą stronę, patrzyła nawet na jego buty (sic!)

Reakcja wkurzonego Leona, chociaż głośna (czego szczególnie nie lubi Lechu) otworzyła nam oczy i faktycznie dama w chabrowej sukni patrzyła cały czas, po całej sali za nami oczami wodziła. Przemieszczaliśmy się wiec w czwórkę w prawo, w lewo, wyglądaliśmy zza filara, a ona patrzyła.

Obraz piękny, ale to dzięki Leonowi tak bardzo zobaczyliśmy jej oczy.

Leon mimo deklaracji, że nie lubi i nie chce, by się patrzyła na niego tak nachalnie, to dociekliwy obserwator jest.

W sali z malarstwem współczesnym na wszelki wypadek siedział obrażony, nie chciał ryzykować, że znów będzie pod obstrzałem jakiejś co patrzy.

Miss Theodosia Magill (1744-1817) Painted by Thomas Gainsborough 1765.